ذکر ابی بکر الصدیق الاطهر الشیخ الاکبر الوزیر الانور الضجیع الاقمر العتیق الازهر الصاحب فی الغار الموتمن فی الشدائد والاسرار المنفق لرسول الله اربعین الفـ دینار حبیب حبیب الملک الجبار الذی انزل الله تعالی فی شأنه: والذی جاء بالصدق و صدق به اولئک هم المتقون، و قال النبی صلی الله علیه و سلم: هذا سید کهول اهل الجنة من الاولین والآخرین الاالنبیین والمرسلین، و قال علیه السلام: انت عتیق الله من النار فسمی عتیقا، و سئل الجنید عن قول النبی صلی الله علیه و آله و سلم لابی بکر: انت عتیق الله من النار لم سمی عتیقا قال: لانه عتیق من مشاهدة الکونین لایشاهد مع الله غیرالله، و قال علیه السلام: لو وزن ایمان ابی بکر بایمان اهل الارض لرجح، و قال علیه السلام: لاتبک یا ابابکر ان من امن الناس علی ماله و صحبته ابابکر و قال عم: ولو کنت متخذا من امتی خلیلا لاتخذت ابابکر خلیلا ولکن مودة الاسلام و اخوته، ولایبقی فی المسجد باب الا سد الا باب ابی بکر، و قال حسان بن ثابت فی النبی و ابی بکر و عمر علیه السلام و رضی الله عنهما.

ثلثة برزوا بفضلهم

نصرهم ربهم اذا نشروا

فلیس من مومن له بصر

ینکر تفضیلهم اذا ذکروا

عاشوا بلا فرقة ثلثهم

واجتمعوا فی الممات فاقبروا

و قال صلی الله علیه وسلم: انا مدینة الصدق و ابوبکر بابها. و قال: من احب ابابکر فقد اقام الدین.

آفتاب کرم چو در دربست

قمر نائبان کمر دربست

چون نهفت آفتاب دین را غرب

کرد ماه خلافت آخر چرب

خواجهٔ با خلاص و با اخلاص

جانش آزاد کرد مجلس خاص

در سرای سرور مونس و یار

ثانی اثنین اذهما فی الغار

از زبان صادق و ز جان صدیق

چون نبی مشفق و چو کعبه عتیق

بوده از پاشنه طریقت سای

پیش جان رسول مار افسای

همهٔ خویش کرده در کارش

همه او گشته بهر دیدارش

بوده با ذات عشق پروردش

همره و هم مزاج و هم دردش

حرف بگذاشته چو دل سخنش

پوست بفگنده همچو مار تنش

هرچه حق بر دل محمد خواند

برد و در باغ جان او بنشاند

چون نهال نهاد او برجست

غنچه بگشاد و میوه عقد ببست

هریکی شاخ میوه دار فره

نام آن میوه ها و صدق به

جبرئیل آمده بر مهتر

به عیادت ز حق پیام آور

کای محمد ز بهر خاست و نشست

در دندان خواجه بهتر هست

مهترش گفت چون ز خود بگریخت

وحی در جام جانم آنچه بریخت

که نه من آن شراب از سینه اش

ریختم بهر عهد دیرینه اش

بل به فرمان حق به استحقاق

ریختم نز ره ریا و نفاق

پیش از اسلام قابل دین بود

پیش از این رمزها سخن این بود

صدق او از پی سلامت راه

بوده ساحرشناس و کاهن کاه

بوده بر شه ره امانت و حدق

قدم صدق را به مقعد صدق

برفشاند به عشق عقل نوی

در قدوم رکاب مصطفوی

از نبوت به جان ستاننده

هم پذیرنده هم رساننده

مشورت را وزیر پیغمبر

روز خلوت مشیر پیغمبر

انس با وی گرفته روح رسول

زانکه بد فارغ از طریق فضول

جان فدا کرده بود در ره دین

زانکه بد از نخست آگه دین

کرده بود انتظار خسرو شرع

بر دلش تافت زود پرتو شرع

سوی دل مصطفای آزاده

صدق او را دریچه بگشاده

سوی میدان سر پیمبر او

همه درها ببسته جز در او

جز عطیت نبود حاصل او

تا چه دل داشت یارب آن دل او

شمع دین بود مصطفی جانش

جان بوبکر بود پروانش

زآنچه امت ندیده یزدانش

هیچ ایمان پذیر چون جانش

پیش دین بنده هوش او بوده است

حلقه در گوش گوش او بوده است

گر دلش را وفا ندادی جوش

کس نبودی زبان دین را گوش

قابل صدق و قایل ایمان

عامل علم و حامل قرآن

درد دل را به سینه درمان او

خوان دین را نخست مهمان او

آنچه بشنید زود باور داشت

شرع را هفت عضو درخور داشت

جد صدقش به گوش مرد و ستور

کرده آواز غول را پی گور

خواجهٔ با وقار و آهسته

دست صدقش شکسته را بسته